Het aole hoes dat kun neet meer
Het stun zo laank in wind en weer
In ’t midden van de grote hoaf
En was in ’t lèèst schoon oaf.

Doe oties oties otie
Heur eerste kleine klompies kreeg
En polterde in ’t smerig slootie
Of speulde bij de hulzen heeg.

Doe kwam de boerentimmerman
En bròcht bij Lammerts volk het plan
Veur een neie strake boerderij
Met schuur en stal en hok er bij.

Men gung met man en macht an ’t wark
En ’t spul weur mooi en roem en stark
Daor woonde tot op disse dag
Warkzuchtig volk van good Drèèns slag.

De eiber met zien witte borst
Die stun vaok op de kromme vorst
En prikte moetie - wat gemeen! –
Veurdat he wegvloog, gauw in ’t been.

De poppies kwammen, weuren groot
En altijd kwam de stille dood
En meuk – vaok onverwacht – een eène
An heel wat bliedschap of elleène.

Hoo vaok, as haai ’t boerhoorn kreeg
En toette veur de baander,
Kwam ’t Zeijer volk oet loog en steeg
Op ’t brinkie bij ’n kaander.

Wat is er zungen, lacht en praot
Bij ’t vuur, dat knetterde op de plaot
Wat is er ok klaogd en leden,
En driftig vlükt en zachies beden.

En jaor op jaor kwam; gung veurbij,
Met zunschien, regen, haogel, snij,
En ’t starke hoes weur scheef en krom
Maor wondermooi! – van olderdom.

Er weur an timmerd, al maor weer
De potstal was gien mode meer,
De boer, die gung de centen kwiet
An de eisen van de neie tied.

En daorom, nao lang overleg
Zee Lammers: “ ’t aole spul geet weg;
Een schilder zal ’t wel jammer vinnen
Maor – kiek o kies van binnen!”.

Noe neemt ze ’t hoes, nao zo veul jaor
Wee heel veurzichtig oet mekaor
En stiel bij stiel en spaant bij spaant
Wordt overbròcht naor Gelderland.

En dolkies steet in “d’Open lucht
Als onderdeel van Drents gehucht”
Maor, hoe ze ’t ok mugt dreien,
De geest van ‘t aole hoes – die is en blif in Zeijen.